Zaczynałam jako uliczny rider, potem przyszło macierzyństwo i kilkuletnia przerwa od motocykla. Pit bike miał być tylko narzędziem do poprawy techniki, a stał się przepustką do świata supermoto. Pierwsze treningi to były siniaki, upadki i walka ze strachem, ale też moment, w którym odzyskałam pewność siebie. Na starcie jest cisza i spokój, a gdy gaśnie światło – potężny wyrzut adrenaliny i pełne skupienie. Dla mnie każdy wyścig to nie tylko rywalizacja, ale dowód, że można być mamą, realizować swoje pasje i wciąż walczyć o marzenia. To także lekcja pokory i siły – pokazanie dzieciom, że nigdy nie jest za późno, by zrobić coś dla siebie. Tor stał się miejscem, w którym czuję się wolna, silna i naprawdę żywa.